суббота, 22 августа 2015 г.

Պտույտ մը բուսաբանական այգում. Մաս 1. Հրդեհը



Մեր տանից բուսաբանական այգի մի քանի հարյուր մետր է։ Հեռավոր 90-ականների սկզբին այգին սպորտով զբաղվելու, վազելու ու զբոսանքի մեր հիմնական վայրն էր։ Զեյթունից Նորքի զանգված գնալիս, կամուրջ չհասած, ճանապարհի ձախ կողմում կտեսնեք շինանյութի վաճառքի կետ, մարզադահլիճ, բենզալցակայան և այլ շինություններ, որոնք այն ժամանակ չկային։ Այդտեղով էր անցնում այգու ցանկապատը, որի ճաղերը հեռատես մարդիկ որոշ տեղերում պոկել էին՝ մուտքը դեպի այգի կարճացնելու և անվճար սարքելու վեհ նպատակով։ Մենք, որ 15-16 տարեկան պատանիներ էին, հաճույքով օգտվում էինք ստեղծված հնարավորությունից։
Երևանի բուսաբանական այգի

среда, 19 августа 2015 г.

Համակարգիչն ընդդեմ բակային խաղերի



Հաճախ ենք ասում-լսում «մեր վախտ բակից տուն չէինք գալիս» արտահայտությունը՝ ակնարկելով, թե երեխա ժամանակ «էկրանային» հաճույքներով չէինք զբաղվում ու բակում մի ոտանի սև սատանա էինք խաղում։ Դրանով ուզում ենք նաև հասկացնել, որ էն ժամանակ ավելի լավ էր, և մենք ինչ-որ առավելություն ունենք ներկայիս երեխաների հանդեպ։ Այս ամենը տեղավորվում է «սերունդների հակամարտություն» եզրում և ուրիշ ոչինչ։